आँधीखोलाको किनार

धर्म संविधान र धर्मको सम्बन्ध र सीमा के हो ? के संविधानमा धर्मको कुरा लेख्नै पर्छ त ? बहु (धर्म, जात, सम्प्रदाय) को कुरा लेखेर संविधानलाई बहुवचनाय बनाउनु भन्दा त्यस्ता कुरा उल्लेख नै नगरेर स्वतन्त्रयाय बनाउन मिल्दैन र ? धर्म आदर्श हो र संविधान कानुन !  आज लेख्ने भनिएको धर्म ! धर्म नभएर खाली परम्परा हो जसलाई हाम्रो संस्कृतिले पचाई सकेको छ । अत आदर्शलाई सानो ठाउँमा लेखेर खुम्च्याउनु हुँदैन कि ? धर्म भनेको हामीले मनाउने चाड र गरिने कर्म होइनन् ! यी त खाली परम्परा र संस्कृतिका भ्रमित  पाटाहरु हुन् । वैदिक (हिन्दु) धर्म वेदवाटै निर्देशित हुनुपर्ने हो तर अर्ध पुरेत संस्कृतिले बिगारेको पाटोमा हामी छौं । धर्म आफैमा स्वतन्त्र हो, माने पनि नमाने पनि । धर्मले कस्ले के भन्छ संग सरोकार राख्दैन । धर्मले विवाद निम्त्याउँदैन । खाली मान्छेले कसरी ग्रहण गरेको छ भन्ने पक्षले मात्रै विवाद हुने हो । यो त मोक्ष प्राप्तिको बाटो हो । विवाद कहिल्यै धर्म हुन सक्दैन । आदर्शलाई मेरो र तेरो भनेर गरिएका विवाद निरर्थक छन् । कुनै व्यक्ति दुनियामा त्यस्तो छैन जो जन्मदा नै धर्म लिएर आएको होस् । उस...

कहिल्यै लिन नजानेका स्वाभिमानी मनहरु यसपटक छियाछिया बने कहिल्यै थाप्न नजानेका हातहरु एकमाना चामलको आषामा तीन दिनको यात्रामा निस्किए । राज्य उनीहरुको तस्वीर देखाउँदै रमाईरह्यो । अनुपम बस्तीहरु धूलोमा बिलिन भए छिमेकीहरु गिलासमा पानी लिएर आउँदा पानी कस्को हातवाट कस्लाई दिने भनेर राजनितीक निष्कर्ष विहिन बैठक बस्यो । बस्ती विकासका कोठे बहसहरुमा फाइदा बेफाइदाका कुराहरु उठे । विशाल घरमा पाल बाँडेर राज्यले जन प्रतिनिधित्वको उपहास उडायो । काम गर्ने तत्कालका सारथीहरु बिना सुविधा काममा जुटीरहँदा शहरमा कराईका टोपी, सुरक्षा ज्याकेट र पन्जा लगाएका एकहुल मान्छेहरु फोटो शेसन गर्दै थिए । विज्ञापनको दुनिया कैयौं प्रतिबद्धताका मूल फूटे महिनौ सम्म एकमाना चामल र ओत नपाएका शान्त र विशाल ती मनहरु आत्तिएनन् । उद्धारमा देशी विदेशीले ज्यान दिँदा राज्य भागबण्डामा रमाइरह्यो ।  भुकम्प र पराकम्प २०७२ का निशानाहरु निरन्तर निरन्तर त्रासदीपूर्ण बनेर हृदयहरु खल्बल्याई रहँदा राज्य देश विदेशको मुसाफिरमा रमाइरहेको छ दैव हाँसिरहेको छ

गाउँमा लुटेर खाए जस्तो हुन्न शहर २५ रूपैंयाले दिन टारेर डकारे जस्तो कसैको पिंडीमा भारि बिसाए सरह पाहुँना लागेर हसुरे जस्तो हुन्न शहर । शहरमा एउटा उज्या लो भूर्इ र छत धु लो ढाक्ने मुखौटो बाहिर कार को शिसा समेतको चाहाना हुन्छ । सारा गाउँहरू शहर भनि मरिहत्ते गर्छन कति शहरका रछ्रयानमा डोव नै नरहने गरी पलायन हुन्छन भने कति शहरलार्इ नै निलौला झै गरी अट्टहाँस हाँ सो हाँस्ने मस्तीमा डुब्छन । साग किन्न जाँदा भोटे ताल्चा लगाउने शहर रातभरी जाग्राम वस्छ मेलापात जाँदा समेत छेस्किनीमा अड्याए को गाउँ समसाँझै मस्त निद्रामा सुत्छ । शहर आफैमा उधारो हो र त गाउँमा जस्तै अ‍ैंचोपैंचो पत्याउन्न शहरले पत्याउन फोर्व्स म्यागजीन को सूचिमा नाम चढ्नुपर्छ नभए जग्गा प्लटिंग विक्री को विल्डर्स हुनु पर्छ त्यो पनि नभए मेडिकल कलेज को संचालक हुनु पर्छ अनि शहरले बल्ल २ माना पैं चो पत्याउँछ धेरै गाउलाई तुरे को छ शहरले धेरै आसालाई भुलेको छ शहरले नन्द अधिकारीको शरिर देखि डा.के.सी.को भावनासम्म शहरमा विलिन भएकाछन् ।...