आँधीखोलाको किनार

समय त्यो बालाज्यूका २२ धारामा कल कल पानी पहाडको कन्दरावाट हेर्दा मलिला फाँटहरुमा लहलह बाली देखेरै कविले मन थाम्न सकेनन् । समय यो मनका भावहरु समेत अलमलमा परेर कविका कवित्वहरु कि त भीडमा हराए कि त धूलोमा रुमलिए । मेलम्चीको धूप छायाँ पुकार्दा पुकार्दै एक पुस्ताले नेटो काटी सक्यो । सफा सुन्दर हराभरा “नारा” आफै बुढ्यौलीमा पुग्यो । राज्य सत्ता र शासकहरु बदलिए कार्यशैली, भावना र प्रविधी परिवर्तन भए आसा र आवस्यकताहरु झाँगिए तर हाम्रा विश्वासहरु आफै उभिन नसकेर कुँजो भए । दिन गन्तीको हिसाबले वर्षहरु समाप्त भए हाम्रा शानहरु पुस्तकमा रहे त्यही पुस्तक पढेर मान खोज्दै युवाहरु कामको लागि विदेश पलायन भए । यो कथा हो अलकापुरी कान्तीपुरी नगरीको जहाँ हिमाल, पहाड र तराईका अनेकौं आसाले डेरा जमाइरहेका छन् । देउतै देउताका बासस्थान कान्तिपुरको अभिमान त्यसैमा टेकेर बनेको राज्यको स्वाभिमान बदलिएको परिवेश खोजेर फेरी सभ्यताको चिनो ब्युँतनु पर्छ हरेकको मन । स्वयम्भुका निश्चल आँखाहरुवाट पुन: देखियोस् सम्झेर भानुभक...

सम्झनाका तरेलीमा समेत तिम्रा अपशकुनहरुले झस्क्याउँदा विरक्त मन बोकेर दिनचर्याको भारी विसाउने चौतारी खोज्दैछु । उद्देश्य विहिन तिम्रा कामहरु गोस्वारा बनेर पुस्तौंपुस्ता तिम्रा सन्ततीलाई पछ्याईरहँदा मैले गरेको भन्दै गर्वसाथ तिमी सुनौटाहरु वीच हराईरहेका हुनेछौ । एउटा मात्र सत्य हुन्छ लाखौं झूट र भ्रम छरेर धर्ती डगमगाउँदैन उत्तमताको गन्धसम्म थाहा नपाउनेहरुले संसार कै सुन्दरी भने पनि अर्धहरुको संजालमा केहि तेल मात्र थप्न सक्छ । कागजी पूर्वाधार बोलीका विकास प्रतिवेदनीय घोकाईले पूर्णता पाउने भए सायद हाम्रा भोकहरु मृगतृष्णा सरी फेरि जगमगाउँदैन थिए । समयले कहिले कसलाई माथि र कहिले कसलाई तल पारेकै हो ममताका खानीहरुमा तिम्रा दोषहरु पखालेर गन्तब्यको यो अनवरत यात्रामा समयको बोधसंगै कस्तुरीको वास्ना पहिल्याउन संगैको साथ तय गरौं । फेरि पनि अनुभुतिहरु बाधक नबनून् एउटा प्रमाणीय सत्यताको पछ्याईमा हाम्रा दोषहरु कैद भित्रै रहुन् । ………नयाँ वर्षको शुभकामना ….. ...